a ona wciąż..

moje serce pęka w pół. 
czuję wewnętrzną śmierć. 
jestem czasem przeszłym. 
dobro do nas nie wraca.
Wciąż kocham, wciąż tęsknię.
wiem, to niemęskie. 
hula zimny wiatr.
wraz ze mną płacze niebo.
nie szukam nikogo, niczego. 
zwijam się w kłębek. 
saska porcelana.
trzask. 
teraz czas na Ciebie, Flawia. 


http://www.youtube.com/watch?v=TcMkHHRpLVk

"Lecz jakże kruche bywa szczęście w nietrwałym świecie z porcelany"

niedopowiedzenia.

Do końca roku pozostały dwa dni.
Dwa obrzydliwe dni.
Dwie długie noce.
godziny, które wbijają
cierniste kolce.
niepotrzebne jest dziś,
1 stycznia, piątek, jutro..

noc- pora parszywa.
nie chcę. nie sypiam.
nie czuję zmęczenia.
po głowie tłuką się myśli,
powracają wspomnienia.

dniami
miewam koszmary.
widzę  nienawiść.
krew,
opary śmierci,
zawiść.


grunt?
spod moich stóp osuwa się ziemia,
cichutko ucieka wola istnienia.

czuję. za dużo, za mocno.
niedopowiedzenia.
nie do zobaczenia.

Święta, święta.. : )

Moi drodzy! - mniej, lub bardziej. 

Zanim złożę Wam najserdeczniejsze życzenia pragnę zwrócić uwagę na to, co tak często odchodzi w niepamięć.. 

Otóż Święta Bożego Narodzenia to niewątpliwie bardzo wyjątkowy czas. Nie powinniśmy zapominać o tym, co stanowi ich istotę. Nie jest to szaleństwo zakupowe, które zaczyna się wraz z początkiem listopada. Nie są to góry prezentów, o których- sama nie wiem po co- tak często wspomina się w życzeniach. Nie są to także piosenki świąteczne, które możemy usłyszeć włączając niemalże każdą komercyjną stację radiową, wchodząc do galerii handlowej, wsiadając do autobusu, czy też czekając na takowy na przystanku. Nie jest to ilość potraw na stole.. Są to tylko dodatki, które mają nam umilić ten niezwykły czas. Natomiast istotą.. Istotą są narodziny Jezusa Chrystusa, o którym tak często zapominamy..- nawet wtedy, gdy przychodzi na świat.. Są to chwile, które powinniśmy dzielić z tymi, których bardzo kochamy. Przecież nie jest to czas ciągłego objadania, lecz miłości i pojednania!

 Kończąc moje narzekanie przejdę do życzeń... :) 

Życzę Wam tego, byście pamiętali o Jezusie Chrystusie oraz Waszych najbliższych. Mnóstwa zdrowia, szczęścia, radosnych iskierek w oczach oraz ciepłej rodzinnej atmosfery, tego, by towarzyszyła Wam nieustannie- nie tylko od święta. Niech spełnią się wszystkie Wasze marzenia. Życzę Wam wytrwałości w dążeniu do określonych sobie celów, tego byście się nigdy nie poddawali. Lojalnych i oddanych przyjaciół, którzy zawsze będą stać obok Was oraz sprawią, iż każda chwila u ich boku będzie fantastyczna i niezapomniana. Ponadto mnóstwa miłości i pogody ducha. 

Wesołych Świąt! :)

NieBo Świat.

Nie wiem jak Wy, ale ja często myślę o śmierci. To przecież nieodłączna część naszego życia. Ciekawa jestem całego procesu umierania, tego jak wygląda ono z perspektywy tracącego oddech człowieka. Ciekawi mnie to, co następuje w momencie, gdy serce zatrzymuje się na dobre. Odczuwam (myślę, że dość naturalny) strach przed śmiercią, ale z drugiej strony.. Jakby umrzeć tylko na krótką chwilę, na moment..? Tam na górze podobno jest lepiej.. chciałabym to sprawdzić i wrócić tu na czas nieokreślony. Tam podobno nie ma kłamstwa, nienawiści, zdrady, łez, krzyku, bezsilności.. Tam jest po prostu dobrze, mówią, że lepiej niż idealnie. Marzę czasami o tej lekkości, o rajskiej anielskości.. Z drugiej strony odczuwam ogromny lęk, który mnie wręcz paraliżuje. Teraz patrzę na krucyfiks i odczuwam wewnętrzny spokój. Czuję, że nadejdzie taki dzień kiedy i ja stanę przy Bogu, lecz to jeszcze nie teraz, jeszcze nie dziś... wierzę. tęsknię do mojej utopii- nie od dziś.

Haust powietrza, łyk ginu.

czasem marzę o tym, by spłonąć, rozpaść się na miliony wesołych iskierek.. stać się szarym, smutnym popiołem.. by roznieść się po całym świecie, płynąć.. płynąć wraz z wiatrem, unieść się gdzieś wysoko, lecieć w stronę słońca.. wciąż i wciąż.. zahaczać o chmury.. tak, chmury..- są cudowne. niepowtarzalnie piękne.. lekkie, subtelne, miękkie, wręcz plastyczne.. niekorzystna, a jednocześnie tak bardzo potrzebna abstrakcja.. marzę o rzeczach niemożliwych, o rzeczach dalekich rzeczywistości.. życie.. cóż to takiego? deszcz.. tak, życie jest jak deszcz. orzeźwiający, rześki, lekki, ciepły, daje mnóstwo radości, pozwala atmosferze narodzić się na nowo.. zimny, nieprzyjemny, wręcz przesadny, powodujący odrętwienie.. natężenie jego chłodu sprawia ból, rodzi gniew, niezadowolenie, zwyczajny smutek.. Słońce.. cóż.. Ono jest jak miłość.. Otula swym ciepłem, daje mnóstwo radości, budzi uśmiech na twarzy, jest cudowne.. Kiedy tylko znika za horyzontem w sercu pojawia się tęsknota. Lecz, gdy nie jesteśmy wystarczająco ostrożni, gdy okazuje się, że słabi z nas obserwatorzy, możemy się bardzo dotkliwie poparzyć.. Ogół naszego bytu to ciągłe wzloty i upadki, to niekończące się marzenia.. Wypadki się zdarzają. szwy pękają, rany nie chcą się zabliźniać. po cichu na paluszkach.. -strach. stoi w drzwiach, muska po policzku, dusi i zabija. nie jestem z kamienia, moje imię, to nie Skała. Boję się, choć wiem, że nie jestem sama. Strach.. lecz to jeszcze nie najgorsze. Nie mogę spać, nie oddam tego co moje.. choć się boję.. haust powietrza. choć to nie proste.. musi być dobrze..

Krucha historia małego człowieka.

Pisząc te słowa zwracam się do Ciebie człowieku. Absurdalna rzeczywistość razi mnie w oczy. idzie za mną krok w krok. twierdzi, że jestem grzeszna. czysta hipokryzja. to dość zabawne, widzieć cudze błędy, lecz nie dostrzegać swoich. niech skurwysyny potykają się o własne nogi, ot co. taka drobna kara od ludzi.. ludzi po których pozostał gorzki niesmak na językach. niech się każdy z nich potyka. nie życzę im źle, o nie. przeciwnie. choć nie jest to proste, stoję od nich nieco wyżej, bo przecież nie uciekam przed sobą, a oni.. nadal to robią. nadal i wciąż. potykają się o własne nogi. jeśli tylko chcesz uciekaj razem z nimi. bramy diabelskie czekają. czekają niecierpliwie, aż się komuś noga powinie. Tylko pamiętaj.. Nim to zrobisz.. Poczekaj. To krótki opis każdego człowieka.. Nie jesteśmy tacy silni na jakich wyglądamy.. Widzę prawdę, która odbija się w Twoich oczach, gdy na  Ciebie patrzę. Pękam i tonę w ciemnościach, w bezdennym morzu uczuć.. To nie sen, to czysta niczym łza prawda. Chętnie zakładamy na siebie ciężkie zbroje, które są twarde niczym skała tylko z pozoru. W rzeczywistości okazują się być niezwykle kruche.. Kruche jak nasze życie, które marnujemy każdego dnia na łzy, smutek, tęsknotę i żal.. Marnujemy je na bezsensowne kłótnie i ciągłe upadki. Gubię się w natłoku myśli, gubię się w tym wielkim małym świecie. a teraz.. wokoło cisza, dziwna pustka. nie rozpaczam, nie szukam. pochłaniam spokój, za cichą ciszę.. włączam muzykę, odpływam. nic już nie słyszę. spokojnie czekam, na dzień zbawienia. czekam na tę chwilę, czas płynie. czas płynie jak wartka rzeka.. By ukoić swoje nerwy wracam do dawniej zapisanych przeze mnie słów. Jak już niejednokrotnie mówiłam.. - historia lubi się powtarzać. 
"Sądzisz, że to po mnie spływa, jak kwietniowy deszcz po szklanych szybach..- myśli cicho krocząca w strugach deszczu panienka. Wiem, że wciąż na mnie zerkasz. Widzę Twój uśmiech w kąciku lusterka w którym zapisało się Twoje ostatnie spojrzenie.. to zwykłe złudzenie, lecz na samą myśl się rumienię, niczym słodki owoc lata.. - wciąż myśli, wciąż marzy panienka. Brzęczą cichutko pieśni deszczu stłumione.. A ja chcę kroczyć wciąż wśród spadających z nieba kropli niewinnych, wciąż myśleć, wciąż marzyć, ocierając z twarzy strumyczki słonych łez dziwnych.." - kwiecień '13.

Niby, gdyby, aczkolwiek..

W moim życiu nadszedł czas wielkich zmian. Nadszedł i.. tak właściwie to na tym się kończy. W praktyce moje siły opadają poniżej zera i cudem jest dla mnie to, że mam siłę podnieść się z łóżka. To totalny absurd. Mając naście lat tworzę dookoła siebie zamknięty krąg, który z każdym dniem coraz to bardziej się zacieśnia. Nie potrafię wyjść poza jego granice. Zaczynam się dusić. Owszem, są chwile w których czuję się silna. Wydaje mi się wtedy, że cały świat należy do mnie, że mogę przenosić góry, ale rzeczywistość jest brutalna.. Są to tylko momenty skutecznego pocieszenia, które trwają niezwykle krótko. To gra pozorów. Moją codzienność wypełnia chora darmowa, amatorska gra aktorska.. Gdyby mi za nią płacono już byłabym milionerką.. :) Jak najbardziej zdaję sobie sprawę z tego, że wylewam swój żal, że marudzę, wiem, że takie jest życie, że muszę wziąć się w garść, naprawdę. Wiem i rozumiem. Tylko to nie jest takie proste jakby się mogło wydawać. Dlaczego? Otóż całą sobą czuję, że te cholerne zmiany nie są mi potrzebne w najmniejszym calu. Są zupełnie zbędne, lecz niestety nieuniknione. Nie chcę ich, odpycham od siebie wszelkie myśli. A kiedy już się z nimi zmierzę.. bywa bardzo różnie. Nazywajmy rzeczy po imieniu- popierdoliło mnie totalnie. Rozczulam się przy ostrych kawałkach rockowych, śmieję się przy smutnych balladach.. Nie mogę się na niczym skupić. Nie mogę czytać, pisać. Nawet patrzenie się w monitor sprawia mi problem. Moje zdrowie podupada, a ja.. Chcę stanąć na przeciw temu wszystkiemu.. czuję się taka maleńka wobec problemów, które stanęły na mojej drodze. Przeraża mnie wizja dalszego.. a tak właściwie to- dalszej- egzystencji. Nie widzę tego. Boję się obudzić każdego dnia rano, ponieważ wiem, że po raz kolejny zmierzę się ze wszystkim od samego początku. To niesamowite, że my- ludzie- jesteśmy zdolni do wytwarzania tak nieszablonowych więzi, że potrafimy budować coś tak niezwykle silnego.. to fascynujące. Piękne, lecz jednocześnie niezwykle tragiczne.. Bo potrafimy wszystko spieprzyć w przeciągu ułamka sekundy. Jesteśmy jak ułomne dzieci pośród tłumu, które nie wiedzą którą z dróg należy wybrać, mimo tego, iż doskonale znamy wszystkie ścieżki które nas otaczają, jednocześnie uciekamy donikąd, nieważne jak, gdzie i kiedy, ważne żeby uciec. Mariaż zasranych uczuć, które targają niejedną duszą, sercem i umysłem, które niszczą nasze psychiczne zdrowie, niwelują doszczętnie wnętrzności, szpecą ciało. To przeklęta farsa. Apogeum beznadziei życia. Dziadostwo bytu, lecz niby- do przeżycia.

"It's been seven hours and fifteen days since u took your love away [...] 'Cause nothing compares, nothing compares to you.. It's been so lonely without you here.."

historia, historia, historia..

"Niedzielne popołudnie, chłodny wiatr i gorąca kawa z mlekiem, która nie jest wystarczająco słodka, drażni mnie tak samo jak miliard myśli krążących po mojej głowie.. Jest na świecie tyle lepszych miejsc niż to.. Wołam do Ciebie, wołam o pomoc, proszę, wyciągnij do mnie rękę.. Wiem, że mnie słyszysz. Podejdź do mnie, przyciągnij do siebie.. Słyszę głosy, które w niesamowicie ułomny sposób krzyczą mi do ucha, że wszystko będzie dobrze, ale ja w to nie wierzę. Wołam Ciebie.. przecież mnie słyszysz.. proszę odpowiedz na moje pytania.. Ufam tylko Twoim słowom. Tylko Tobie.. Szukam drogi, która doprowadzi mnie tam, gdzie jest błogi spokój, słodka cisza, czas na bajeczną miłość.. Poetyczny, niezwykle malowniczy, mały świat, tylko dla serc, które z wzajemnością biją dla siebie..Wołam Cię, słyszę szept.. Twój piękny głos delikatnie mnie dotyka, pieści i zabiera tam, gdzie jest najlepiej.. Jesteśmy w Niebie.. Trzymam Cię za rękę.. Kochanie, już nie płaczę. Mówię cichutko jak bardzo Cię kocham.. Wiem, że mnie słyszysz.. Jesteśmy tak blisko siebie.. Za chwilę spojrzę Ci w oczy, już nigdy nie odchodź, nigdy, choćby nawet na sekundę.." - 23 czerwca 2013' 

to zabawne, historia tak bardzo lubi się powtarzać. 
więc niech powtórzy się jeszcze raz. i kolejny.. niech powtarza
 się do końca moich dni.